De eerste week
Door: Rowana
Blijf op de hoogte en volg Rowana
14 Januari 2016 | Zuid-Afrika, Kaapstad
In het afgelopen weekend heb ik een beetje meer tijd besteeds met de twee Hollandse dames. Zo zijn we gaan uiteten en hebben we Waterfront bezocht. Waterfront is een gedeelte ('het historische hart') van de haven van Kaapstad.
Ohja, voordat ik het vergeet: op het uiteten na zijn alle avondmaaltijden zelf gekookt. En aangezien ik nog leef (zonder ziek te zijn) ben ik dus toch stiekem wel een beetje trots op mijzelf. Wie weet wordt het ooit nog wat met mijn kookkunsten.
De eerste week van de stage heb ik goed omgekregen. De eerste 2 dagen ben ik met mijn voorgangster meegelopen. Zij heeft me voorgesteld aan haar patiënten (die ik ga overnemen) en uitgelegd hoe alles in zijn werk gaat. De tweede helft van de week ben ik alleen aan de slag gegaan.
Het is allemaal best heftig: ik loop nu dus stage in een opvangcentrum voor geestelijk gehandicapten (Woodside). De jongeren komen binnen met een maximale leeftijd van 19, omdat de ouders niet voor hun kunnen of willen zorgen. Omdat vele na hun jeugd nergens anders terecht kunnen blijven ze bij Woodside en brengen ze dus vrijwel hun hele leven daar door. Ondanks dat de meesten dezelfde diagnose hebben gekregen (cerebrale parese oftewel hersenverlamming) verschillen de functieniveaus. Communiceren met mijn patiënten vind ik dan ook momenteel nog heel moeilijk. Want ik kan praten/vragen/doen wat ik wil, ik krijg zo goed als geen reactie. En ALS er dan een vorm van reactie komt, dan is het gokken naar de betekenis van deze reactie (goed / slecht / of 'gewoon toevallig' een geluid, gezichtsuitdrukking of beweging..). I just don't know....
Maargoed, de fysiotherapie daar is dan ook niet direct gericht op het behandelen van de mensen en vooruitgang boeken in hun mogelijkheden, maar eerder op het behoud van mogelijkheden en het geven van extra aandacht middels oefeningen; varierend van 'lopen' over de gang, tot het oprekken van spieren, tot 'zwemmen' of wat bewegen op muziek. Want zonder deze therapieën zouden ze waarschijnlijk allemaal de hele dag in een rolstoel of op de grond zitten.
Wat erg fijn is, is dat ik hier niet (ofja nauwelijks) gebonden ben aan de tijd. Ik moet 3 a 4 mensen per dag behandelen en ik kan zoveel tijd met ze besteden als ik wil. Heb ik het idee dat het na 20 minuten klaar is, dan is het klaar. Is het gezellig, dan kan het ook zijn dat ik ze 2 uur 'de vot oees hang'. In Nederland zouden ze me voor gek verklaren, want ja tijd is geld..... Nou, hier geldt aandacht is kwaliteit van leven.
Oh en een extraatje voor mij met het warme weer: Ik mag met de meeste van mijn patiënten het zwembad in... wanneer ik wil. Het enige dat ik hoef te doen is aan de zusters door te geven dat hij/zij als een van de eerste verzorgd moet worden en dat ze hem/haar zwemkleding moeten aantrekken. Maar zo goed als dat ik ben, heb ik natuurlijk de eerste week eerst eens iedereen buiten het zwembad gezien om enigszins kennis te maken.....
Goed... Ik heb nu lekker lang weekend; 35 graden voor de boeg. Zaterdag ga ik nog naar een kinderziekenhuis. Daar gaan we met enkele vrijwilligers de kinderen 2 uur lang entertainen met spelletjes, make-up, ballonnen, etc.
....op naar volgende week zou ik zeggen! :D
Ohja, voordat ik het vergeet: op het uiteten na zijn alle avondmaaltijden zelf gekookt. En aangezien ik nog leef (zonder ziek te zijn) ben ik dus toch stiekem wel een beetje trots op mijzelf. Wie weet wordt het ooit nog wat met mijn kookkunsten.
De eerste week van de stage heb ik goed omgekregen. De eerste 2 dagen ben ik met mijn voorgangster meegelopen. Zij heeft me voorgesteld aan haar patiënten (die ik ga overnemen) en uitgelegd hoe alles in zijn werk gaat. De tweede helft van de week ben ik alleen aan de slag gegaan.
Het is allemaal best heftig: ik loop nu dus stage in een opvangcentrum voor geestelijk gehandicapten (Woodside). De jongeren komen binnen met een maximale leeftijd van 19, omdat de ouders niet voor hun kunnen of willen zorgen. Omdat vele na hun jeugd nergens anders terecht kunnen blijven ze bij Woodside en brengen ze dus vrijwel hun hele leven daar door. Ondanks dat de meesten dezelfde diagnose hebben gekregen (cerebrale parese oftewel hersenverlamming) verschillen de functieniveaus. Communiceren met mijn patiënten vind ik dan ook momenteel nog heel moeilijk. Want ik kan praten/vragen/doen wat ik wil, ik krijg zo goed als geen reactie. En ALS er dan een vorm van reactie komt, dan is het gokken naar de betekenis van deze reactie (goed / slecht / of 'gewoon toevallig' een geluid, gezichtsuitdrukking of beweging..). I just don't know....
Maargoed, de fysiotherapie daar is dan ook niet direct gericht op het behandelen van de mensen en vooruitgang boeken in hun mogelijkheden, maar eerder op het behoud van mogelijkheden en het geven van extra aandacht middels oefeningen; varierend van 'lopen' over de gang, tot het oprekken van spieren, tot 'zwemmen' of wat bewegen op muziek. Want zonder deze therapieën zouden ze waarschijnlijk allemaal de hele dag in een rolstoel of op de grond zitten.
Wat erg fijn is, is dat ik hier niet (ofja nauwelijks) gebonden ben aan de tijd. Ik moet 3 a 4 mensen per dag behandelen en ik kan zoveel tijd met ze besteden als ik wil. Heb ik het idee dat het na 20 minuten klaar is, dan is het klaar. Is het gezellig, dan kan het ook zijn dat ik ze 2 uur 'de vot oees hang'. In Nederland zouden ze me voor gek verklaren, want ja tijd is geld..... Nou, hier geldt aandacht is kwaliteit van leven.
Oh en een extraatje voor mij met het warme weer: Ik mag met de meeste van mijn patiënten het zwembad in... wanneer ik wil. Het enige dat ik hoef te doen is aan de zusters door te geven dat hij/zij als een van de eerste verzorgd moet worden en dat ze hem/haar zwemkleding moeten aantrekken. Maar zo goed als dat ik ben, heb ik natuurlijk de eerste week eerst eens iedereen buiten het zwembad gezien om enigszins kennis te maken.....
Goed... Ik heb nu lekker lang weekend; 35 graden voor de boeg. Zaterdag ga ik nog naar een kinderziekenhuis. Daar gaan we met enkele vrijwilligers de kinderen 2 uur lang entertainen met spelletjes, make-up, ballonnen, etc.
....op naar volgende week zou ik zeggen! :D
-
14 Januari 2016 - 20:42
Daphne:
Super fijn om te horen!! Heel veel succes en plezier! XXX -
14 Januari 2016 - 21:44
Manon:
Heeey Rowana, dit is fijn om te horen en wat is die eerste week snel gegaan!
Ik ben benieuwd naar de rest van je ervaringen. Geniet er maar van, vooral van het mooie weer en alle uitdagingen die je nog gaat krijgen daar.
Ik kijk al uit naar het volgende verslag! :)
Liefs, Max en Manon xxxx kusjes oes ut bow witte Limburg (hihi) -
15 Januari 2016 - 06:13
Mirella:
Wauw Rowana....eindelijk is je avontuur begonnen!
Zo te lezen ben je de eerste week goed doorgekomen en heb je al veel indrukken opgedaan!
Ik als begeleidster van verstandig gehandicapten kan alleen maar zeggen.....neem die tijd ook voor de clienten, ik denk dat ze er hier in Nederland nog veel van kunnen leren!!
Heel fijn om te lezen wat je werkzaamheden en ervaringen zijn!
Geniet ervan en blijf zulke mooie blogs schrijven. .....ik vind het erg leuk om je te kunnen volgen!!
Groetjes Mirella -
15 Januari 2016 - 18:40
Mam/miriam:
Hallo Rowana,
Ondanks skype en appjes, leuk ook je blog weer te lezen. Ik weet zeker dat die patienten blij met jou zijn.
Wat betreft je kookkunsten: Ik wil graag de gerechten die je leert t.z.t. van je geserveerd krijgen :) -
15 Januari 2016 - 19:48
Pap/Ruud:
Ongelooflijk Rowana, je droom is werkelijk aan het uitkomen. Je opleidingskeuze fysiotherapie, de stage in Zuid Afrika en je inzet voor deze arme stakkers. Wat zullen deze mensen toch blij zijn met jouw. Uit je blog straalt de zorg van je voor deze mensen eraf. SUPER! Ik ben overtuigd dat je hiermee een enorme bagage aan ervaring meebrengt. En je kookkunsten? Niets mis mee, ik verheug me al op Afrikaans eten (wat dat ook moge zijn!). Tot het volgend blog. Kus, en een poot van de miem.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
