We are flying high

Weer een week voorbij. De tijd vliegt!

Deze week begin ik mijn verhaal maar eens met stage. Zoals in een eerder blog benoemd, stond deze week de door-stagiaires-georganiseerde braai en poolparty op het programma. Ook aan de cliënten viel te merken dat de braai op het programma stond. Sommigen verheugden zicht op de braai en het zwemmen. Heel leuk om te merken dat dergelijke 'feestjes' ook daadwerkelijk als feestjes worden gezien bij de cliënten. Een van de cliënten ging nogmaals controleren of iedereen wel was uitgenodigd en aanwezig zou zijn op de braai; you are coming? Yes you are invited. You are coming to de braai?... geweldig toch?!
Lara en ik hadden verder voor het vlees gezorgd, de keuken voor de side-dish en het toetje, zuwakhi (fysio assistent) was de braai-chef-kok, Lauren (ergotherapeut) verraste ons nog met allerlei ingrediënten voor een salade + stokbrood en de overige stagiaire zorgden samen met de cliënten voor de sfeer! In de ochtend vond zoals normaal de therapie en groepssessie plaats. Rond 11 uur 's ochtends hebben we met behulp van de klusjesmannen de tafels en stoelen rondom het zwembad gezet en vanaf half 12 zijn we met jan en alle man de cliënten naar buiten gaan brengen. Om 12 uur werden de eerste worstjes geserveerd (ofja.. in sommige gevallen gevoerd). De stemming zat er goed in; iedereen was blij, en blijkbaar smaakte het vlees goed, want iedereen had het maar druk met 'knauwelen'.
Nadat ook de pudding op was, gingen de cliënten weer richting hun 'Wards' (hun gezamenlijke leef- en slaapzalen). De bedoeling was dat de cliënten (zoals altijd na de lunch) een uurtje naar bed zouden gaan en dat wij in dit uur onze braai konden houden met alle stagiaires, fysio, ergo en assistenten. En ik moet zeggen: chapoo voor Zuwakhi, de keuken en Lauren! Het vlees, de aardappelsalade en de sla-salade waren heerlijk!
Omdat het totale braai-gebeuren meer tijd in beslag nam dan verwacht, was het helaas geen tijd meer voor de poolparty. Want voordat de cliënten weer uit bed zijn, verzorgd zijn, in zwemkleding, ingesmeerd zijn én in het water liggen, kun je alweer beginnen met het afdrogen... Dus deze poolparty hebben ze nog te goed van ons!

Verder met de activiteiten naast de stage:
Op donderdag stond een kennismakingsactiviteit (drankjes doen) gepland met onze organisatie Magister. Vrienden waren ook welkom, dus ik heb maar de gehele stagiaire-club uitgenodigd: altijd fun! :D
De avond begon een beetje raar... allereerst was er (zover wij wisten) niemand van de organisatie aanwezig. (Wij kenden nog niemand.. vandaar deze 'kennismakingsavond'). Op een gegevens moment kwamen de 3 'evenement-organisatoren' binnen; deze kenden wij wel al omdat wij deze hadden ontmoet op ons aankomstdag in Kaapstad. Leuk, eindelijk een beetje aanspraak. Ondertussen waren ook Sunny en co (de stagiaire-club zal ik maar zeggen) gearriveerd: gezellig!!
Maar... waar bleef de rest van magister? Magister is een hele organisatie, en wij zaten daar met 3 dames, 3 organisatoren en onze stagiaire-vrienden (die niet eens van Magister zijn). Naja goed dan, laten we maar een biertje bestellen. Ik, hup, naar de bar. Wat hoor ik daar? Limburgs?! Vraag me niet waarom, maar heel spontaan besloot ik (in het Limburgs natuurlijk) te reageren. Zo ontstond er dus, geheel onverwacht, een gesprek met een onbekend persoon. Na enkele minuten gepraat te hebben over wat we in Kaapstad deden (stage), hoelang (enkele maanden) en met welke studie, kwamen we dus er achter dat we bij van... jawel hoor... Magister waren! Een hele groep mensen aan de bar was dus van... Magister!
Beetje raar dus.. want de organisatoren kennen wel zo ongeveer iedereen, maar stellen dus niemand aan elkaar voor?! Naja.. zal wel aan ons liggen?!
Naar mate de avond verstreek raakten we gelukkig steeds meer in contact met enkele mensen van.. ja echt.. Magister. Aardige Limburgers ontmoet haha! Soms is de wereld klein!
Uiteindelijk dus wel echt een hele gezellige avond gehad. Als het aan ons ligt, mogen dit soort gezellige avonden vaker herhaald worden!

En dan de vrijdag; mijn vrije dag. Helaas slecht weer (regen!). Want gaan we dan doen? Zwemmen! Zwemmen? Ja, zwemmen! Maar wel binnen deze keer. Ik ben in de ochtend naar een Turks binnenzwembad gegaan om daar eens lekker ouderwets baantjes te trekken. Op stage in het zwembad kom je niet verder dan lopen en staan in het water, en ik als ex-waterrat, had echt nog een zin in fatsoenlijk zwemmen! En ik moet eerlijk toegeven dat mijn lichaam dat niet meer gewend is. Ik begon lekker fanatiek: borstcrawl, rugcrawl, schoolslag, alles! Maar na 10 minuten moest ik toch echt even pauzeren! Poeh poeh, ik ben het echt niet meer gewend. Uiteindelijk heb ik een uur lang verschillende zwemslagen herhaald, ook van het synchroonzwemmen. Na een uur was het echt stop. Ik voelde het in mijn armen en benen, maar het was wel nog eens lekker om te doen!

Omdat ik dus nog een hele vrijdagmiddag voor mij had, besloot ik nog even in de stad rond te lopen.. ik was nu toch daar. Ik besloot nog maar weer eens op zoek te gaan naar wat souvenirtjes. Na enkele winkels / binnenmarktjes af te hebben gelopen zag ik plots min of meer het perfecte souvenir waar ik al een hele tijd naar op zoek was. Ik heb letterlijk met mijn laatste geld dit souvenir gekocht... efficiënte manier van afdingen.. wat dan weer wel! Hierna moest ik wel naar huis, want ik had nog geen euro meer op zak. Gelukkig kan ik met mijn telefoon de taxi regelen (en betalen), ander had ik naar huis kunnen lopen! Want geld voor de taxi of bus had ik dus ook niet meer. Oeps! Haha!

Wat voor een souvenir, en voor wie... tsja dat blijft natuurlijk weer een verrassing....

's Avonds zijn we nog gaan uiteten. De vriend van een van de huisgenoten (Angela) is namelijk vandaag gearriveerd, en dat mag de eerste avond wel een beetje gevierd worden met een uitetentje bij de Mexicaan. Als je dan een voorgerecht (nachooosssss) besteld als hoofdgerecht én het alsnog níet op krijgt, dan kan ik (en de mensen die mijn eet-porties kennen) met zekerheid zeggen dat de Mexicanen grooooote porties serveren!

Dan de zaterdag. De zaterdag was ook een rustige, jemuudlisch, dag. Allereerst zijn Eline (de andere huisgenoot) en ik met Sunny en co naar The Old Biscuit Mill gegaan: markt en foodmarket. Hier lekker een.. ja wel.. Belgische wafel gegeten; met fruit, slagroom en natuurlijk chocoladesaus! Jammie!
Toen we hier uitgekeken waren zijn we verder gereisd naar (hoe kan het ook anders) het grootste winkelcentrum van Kaapstad! Hier ondertussen alweer voor de 3e keer geweest, en telkens hebben ze weer iets nieuws en zie ik weer iets leuks. Deze keer lag overal de winter(!)-collectie in de winkels. Zelfs in Zuid-Afrika dragen ze dus in 'de winter' (15 graden of warmer..) dikke truien. Deze keer kon ik me helaas niet inhouden. Geheel uit en niks liep ik bijna letterlijk tegen een paar schoenen aan. Lees: hakken schoenen. Direct vond ik ze lekker stoer en ik kon het dan ook niet laten om ze te passen. Passen is ja gratis. Maar dat had ik dus beter niet kunnen doen... 'Oh wauw!' dat was zo ongeveer de reactie van iedereen.. en ook die van mij... he he.
En ja, dan heb ik dus een probleem eh: ik heb geen truitje voor op die schoenen! Zo moeder zo dochter zullen we dan maar zeggen? Want ja, dan moet ik natuurlijk nog even op zoek naar een bijpassend truitje of iets dergelijks. Land verhaar kort, gewoon omdat de zoektocht hierheen niet interessant was: bijpassend bloesje gevonden!

Het weekend ging verder en op zondag stond wellicht de meest sportieve en leukste activiteit tot nu (!) toe op de planning: Sandboarding en quadbiken! Sandboarding is dus eigenlijk hetzelfde als snowboarden, alleen op zand. Ja echt! Serieus! 's ochtends kwamen we bijeen bij de organisatie en reden we gezamenlijk in een minibus richting de duinen in Atlantis. Na het doorlopen van de basistechnieken, begonnen we met z'n allen op een kleine heuvel (3 meter en je bent weer beneden). Hoe beter het ging, hoe meer je jezelf naar links verplaatste, hoger de heuvel op. En het ging lekker! In het begin was het even wennen, want ik heb ondertussen al misschien 5 jaar niet meer op een snowboard gestaan... Maar goed, het ging dus lekker: vrienden, zon, plezier en heel veel zand!
Maar Rowana zou Rowana niet zijn, als ik het natuurlijk niet zonder zandhappen ervan zou brengen. Want ja, wie moest er weer (plotseling) vallen? Juist ja... moi. En geen 'zachte val' in de zin van ik moet eigenlijk remmen, maar ik verlies mijn evenwicht, dus ik land maar gewoon op de vot... nee echt een val midden in de heuvel. Het leek wel alsof mijn board ergens bleef haken en ik echt min of meer in elkaar klapte. Zand overal! Iedereen: rowana, are you oke? Uhmm.. no my knee! Ik voelde meteen dat mijn linker knie een klap had gekregen. Direct kwam de instructeur in actie en maakte mijn board los....ondertussen lag ik nog steeds met mijn gezicht in het zand, maar ik kon mij niet omdraaien.... Met wat hulp toch omgedraaid. Ik voelde de knie wel, maar goed, geen zwelling, geen verkleuring, kon erop staan en lopen, dus: alles oke.
Wel besloten om het even wat rustiger aan te doen, maar de instructeur had al aangegeven dat we binnen enkele minuten zouden starten met quadbiken.
Dan... het quadbiken: ook echt super gaaf! Leuker dan verwacht! In het begin was het even wennen met gasgeven (met de duim) en sturen tegelijkertijd. Ik was gelukkig niet de eerste die vast kwam te zitten in het zand, maar (hey ja Rowana is nog steeds in actie) ik was wel de eerste die de bosjes in reed! Bahbahbah, ik was gewoon mijzelf aan het uitlachen! Nu klinkt het natuurlijk helemaal niet grappig, maar op het moment zelf was het dat wel. Alles en iedereen reed mooi in hetzelfde spoor door de bocht, alleen de quad met de rode helm reed rechtdoor richting de bosjes... bahbahbah. Uiteindelijk gelukkig wel nog alles onder controle gekregen, van het uitzicht genoten en een heerlijke dosis adrenaline opgesnoven.
Na het quadbiken gingen we voor sandboarding ronde 2. Deze keer naar een grotere heuvel. Ik had helaas (door het stilzitten op de quad) wel meer last van mij knie. Ik kon het niet laten niet om nog 1 keer te gaan. Maar wel echt letterlijk nog maar 1 keer: van de minder-steile kante van de heuvel nog wel. Deze keer veilig en wel, maar mijn voet in- en uit het board krijgen was meer pijnlijk dat het sandboarden zelf. Dus na deze laatste rit toch maar besloten om verder gezellig foto's en video's van de anderen te maken. Uiteindelijk de dag afgesloten met een laatste 'ritje' zitten op het board van de (ja ja!) steile kant van de heuvel. Dus toch op een hele leuke en eervolle manier de dag afgesloten.

Dan komen we bij maandag. Eigenlijk dé reden voor het verlaatte blog deze week. Na een zware nacht (knie..) redelijk vroeg opgestaan. Rond 10.00 ging ik op weg richting het huis van Lara en Sander. Daar kwam Lisa mij ook al tegemoet. Dan rond kwart voor 11 is de auto.. weer op weg richting Atlantis. Eenmaal aangekomen werden we al vrij snel in het harnas gehesen, instructies werden geoefend en voordat we het echt beseften liepen we alweer het gebouw uit. Lara en ik samen en Sander en Lisa samen..... Daar gingen we dan: in het vliegtuigje, op naar een hoogte van circa. 10.000 feet (aka 3 kilometer). Na een vlucht van 20 minuten, met alweer een prachtig uitzicht, was het dan zover. De deur ging open en jawel hoor.. Nu ging het dan echt gebeuren. Een vreemde jongen eerst, Lara als nummer 2 en ik als laatste. Voeten en benen uit het vliegtuig, met het stuitje op de rand van de deur, hoofd naar achteren, een laatste smile, en GAAN! Wauw wat een kick, wat een gevoel! Je voelt helemaal niet hoe je nu eigenlijk valt of vliegt. Je merkt alleen al vrij snel dat je 'stabiel' hangt in de vrije val en dan worden de eerste foto's gemaakt en denk je plots: ohja, ik moet ook eens even leuk in de camera kijken! Na 30 seconden (wat dus blijkbaar best wel lang is.. en ook lang aanvoelt), wordt de parachute geopend. Dat geeft wel even een klap. Niet echt een lekker gevoel, want het harnas zit vrij strak. Gelukkig wordt dit al snel iets losser gemaakt door de instructeur, wat het duidelijk comfortabeler maakt! Vanaf dit moment ging de instructeur ook meer praten, o.a. over hier en hier gaan we landen. Dan de vraag: wil je zelf de parachute besturen? Uhmmm.. ja natuurlijk, logisch! Wil je naar rechts, trek aan het touw rechts, wil je naar links, trek links. Oke simpeler dan gedacht dus... Dan starten we maar met rechts. Had een beetje bijsturing nodig (ik durfde niet echt hard te trekken, bang dat we een te scherpe bocht of wat-dan-ook zouden maken), maar na het rondje rechtsom, wilde ik natuurlijk ook een rondje linksom. Heel leuk! Echt! En Wauw wat een uitzicht! Ik kan het allemaal niet eens beschrijven, zo'n gave ervaring was dat.
Dan uiteindelijk de landing: knieën optrekken en wachten totdat de instructeur op zijn voeten is geland... ook lekker makkelijk dus!

Wauw! Gewoon wauw! Als ik niet had nagedacht (knie..), waren Lara en ik elkaar in de armen gesprongen van blijdschap, opluchting, adrenaline, alles! Wat een ervaring! Qua ervaring, zeker momenteel op nr.1 van alles wat ik hier in Kaapstad heb gedaan!

Letterlijk: kort en krachtig!

... iets dat overigens niet over dit blog kan worden gezegd... oeps... sorry!

De dag is verder nog vervolgt met een typische Cape Malay- lunch in het Biesmiellah restaurant in de wijk Bo-Kaap. Het gerecht: Moong Dalh. Geen idee wat het nu precies is, maar het leek op chili con carne met curry. Lekker, maar geen typische lunch zal ik maar zeggen.
Uiteindelijk de dag afgesloten met een braai in het eigen huis. Mede mogelijk gemaakt door chef-kok Ives.

Deze week, ofja vooral weekend, veel gedaan. Ik denk niet dat ik dat volgend weekend ga overtreffen.

Maar.... wie weet....