De laatste week?!

Aller eerst; het totaal bedrag van de donaties is bekend. In totaal hebben wij 14.200 rand opgehaald! Dat is circa 880 euro! Geweldig bedrag! Wij willen nogmaals iedereen van harte bedanken die ons gesponsord heeft!

En dan...

Eindelijk is het dan zover... de laatste week voordat mijn rondreis met Kevin gaat beginnen. Gewoon een heel gek idee dat ik er volgende week niet meer ben en dat ik binnen 3 weken echt naar huis vlieg.

Op maandagavond heb ik afscheid moeten nemen van mijn 2 liefste huisgenootjes. We zijn nog gezellig iets gaan drinken met de hele groep, maar bij thuiskomst moesten wij natuurlijk nog persoonlijk afscheid nemen. Morgenvroeg als ik wakker wordt, dan liggen hun waarschijnlijk nog te slapen, maar 's middags kom ik thuis in een leeg huis.
En zo was het ook... Normaal was het al rustig, maar nu was het nog rustiger. Eigenlijk mag ik ook niet klagen, want ik heb daardoor dus echt letterlijk in alle rust aan mijn eindverslagen en portfolio kunnen werken.
En hetzelfde gold voor de dagen daarna.
Ik heb wel al een nieuw huisgenootje (en haar vriend) gekregen op woensdagavond, maar op 1 akkefietje na heb ik hun niet gezien of gesproken de rest van de dagen... Beetje rare mensen, maar goed. Ik heb de 3 dagen met hun overleefd in rust.

Op stage hebben Lara en ik deze week nog de laatste foto's van iedereen genomen en verder vooral langzaam van iedereen afscheid genomen. Lara had al op woensdag haar laatste dag, ik op donderdag. Voor haar viel het afscheid zwaarder dan ze had gedacht. Ze wilde dan ook het liefst gewoon helemaal niemand vaarwel zeggen, alleen zodat ze iedereen niet nogmaals hoefde te zien (want dan werd het nog zwaarder voor haar). Hoe ze het nu uiteindelijk precies heeft gedaan weet ik niet. Ik weet alleen hoe ik het heb gedaan. Sowieso heb ik deze laatste week gewoon mijn behandelingen voortgezet en voor de nieuwe therapeut op geschreven wat ik in mijn behandelingen deed. Daarnaast ben ik in alle slaapzalen langs geweest om iedereen (dus niet alleen mijn patiënten, maar ook alle anderen) gedag te zeggen. Dit deed ik ook wel met een dubbel gevoel; van een kant was het een soort afsluiting (in de zin van oké, ik ben nu lang genoeg hier geweest, er komt nu weer een nieuwe therapeut), van de andere kant wil ik het helemaal nog niet afsluiten. Dit gedeelte ging eigenlijk makkelijker dan gedacht; een laatste woord, een laatste knuffel of aai over de bol, en op naar de volgende. Het blijft raar om je te realiseren dat sommigen het nauwelijks meekrijgen terwijl anderen heel goed begrijpen dat dit de laatste keer is dat je met hun praat.
Daarna ook nog de laatste foto's en gedag-woordjes met de cliënten in het dagcentrum.
Als allerlaatste het afscheid met de therapeuten en het management. En toen werd het me even te veel. Want dan besef je pas echt dat dit het echte afscheid is; dit zijn de mensen die je de hele stage door hebben geholpen, bij wie je terecht kon met al je vragen, die geprobeerd hebben jou zoveel mogelijk te leren, etc. En dan geldt voor Gregory ook nog eens dat hij diegene is die samen met jou door de hel van de IMPI challenge is gegaan! Al deze mensen doen echt geweldig werk voor Woodside.

Ik kijk dan ook terug met een lach en een traan. Maar zoals Lea (een van de studenten) altijd zei; don't cry because it's over, smile because it happend!

Ik weet trouwens niet waarom het afscheid mij zo zwaar viel, want ik weet dat ik binnen 3 weken iedereen nogmaals ga zien. Ik kijk er al naar uit! Maar of het afscheid dan gemakkelijk is.... ik betwijfel het....

Op donderdagavond zijn we met alle studenten nog een keer allemaal samengekomen om afscheid te nemen van Lara. Ik weet niet wie er het slimme idee had om naar een pool-bar te gaan, maar op één iemand na had niemand ooit van te voren gepoold. Nou goed, ik denk dat iedereen zich wel kan voorstellen hoe die avond dus is verlopen.. Een hoop plezier en gelach met af en toe vals spelen!
Aan het eind van de avond ging Lara nog met mij mee naar mijn huis om vanaf daar een taxi te bellen. Uiteindelijk hebben we nog ongeveer 40 minuten gepraat over van alles en nog wat. We hebben samen allerlei dingen meegemaakt. Ze kwam enkele dagen na mij bij Woodside werken en vanaf toen hebben we echt heel samen gedaan. We zijn een soort van samen opgegroeid hier. Het afscheid van haar was dan ook niet makkelijk. Niet zo moeilijk als afscheid nemen van Woodside, maar toch niet makkelijk.

Vrijdag ben ik eerst de stad ingegaan voor de laatste cadeau-shoppingtrip: geslaagd! 's Middags ben ik nog een laatste keer iets drinken met Sunny&co, en heb toen ook helaas van hun afscheid moeten nemen. Wat overigens vrij makkelijk ging. Er werd al gesproken over een reünie komend jaar! Ik verheug me al hihi.

Maar ik besef het allemaal nog niet zo goed denk ik. Want hetzelfde gold voor de vrijdagavond. Een huisgenoot van Anke&co, waar ik ook bevriend mee ben geraakt, gaf een feestje vanwege zijn verjaardag. Dus ook hun zie ik voorlopig niet meer. Wel een leuke manier om alles af te sluiten! Ik weet dat ik Anke en Monika over 2 weken nog een aller-aller-allerlaatste keer ga zien (omdat Kevin en ik nog een paar oude kleden gaan afgeven bij Woodside), maar toch is het gewoon een raar idee.

Verder heb ik mij op vrijdag en zaterdag vooral bezig gehouden met het zo-ver-als-mogelijk afronden van de scriptie en het inpakken van het koffer. Wat een opgave alweer. Het liefst zou ik alles al meenemen op de reis, maar dan heb ik veeeeeel te veeeeeel bij me en is het gewoon te onhandig als ik elke dag weer alles in elkaar moet puzzelen.

Dus puzzel ik vandaag maar...

Een nieuw avontuur begint waar een ander avontuur eindigt. Zo ook hier in Zuid-Afrika. Mijn blogverhalen komen voorlopig tot rust. Mijn stageperiode zit erop en nu wordt het tijd voor de lang verwachte rondreis!

Morgen vlieg ik om 12.20 uur richting Johannesburg, waar Kevin dan al enkele uren op mij zit te wachten. Ik kan bijna niet wachten om hem weer te zien en te knuffelen.