Een verdwaalde vis in het water

Week 8 (geloof ik..) alweer. De tijd gaat echt veeeeeel te snel hier!

Deze week was een beetje een aparte week, maar goed...

Laten we maar weer beginnen met de reden waarom ik in Kaapstad zit: de stage. Zoals jullie, als het goed is tenminste, gelezen hebben in mijn vorige blog zijn Lara en ik eindelijk klaar met ons kast-project en hadden we (tegen alle verwachtingen in!) al toestemming gekregen om de andere kasten ook te verven. Helaas hadden wij geen, of ja in elk geval veeeeeeeel te weinig, verf meer tot beschikking. Het management wil geen geld uit de lade trekken om ons te voorzien van verf. Echter, Lara en ik zijn zo'n kleurrijke inspiratiebron geweest voor de andere stagiaires, dat hun aan ons hebben gevraagd of hun de andere kasten mogen beschilderen! Is ja eigenlijk te gek voor woorden dat ze dat aan óns vragen hihi! Maar wel leuk natuurlijk.
Wij hebben natuurlijk ingestemd, echter... de verf had helaas zichzelf niet gekocht. Maar dat mocht de motivatie van de dames niet drukken. Geen verf meer? Oke, dan kopen we het zelf wel! En mochten er nu net 4, ja echt 4, verfwinkels liggen in een en dezelfde straat, enkele straten verder dan onze stageplek. In de pauze, hup ik gezellig mee naar de winkel. En ja.. stuur eens 5 dames naar een verfwinkel in Kaapstad, denk je echt dat gaat van een luie dakje? Natuurlijk niet! Sommige renden direct naar de kleuren-strips. Want ja, is blauwcode 5015 of 5019 nu beter? Terwijl ik dan denk, who cares? Blauw is blauw, kijk alleen of je lichtblauw of donkerblauw wilt... Dus in plaats van de zoektocht naar de perfecte kleur, ben ik op zoek gegaan naar verfpoten met daarop de tekst 'geschikt voor deuren/kasten'. Alleen wisten we niet goed welke soort verf we überhaupt moesten hebben; 'iets op oliebasis'.. aha. Tuurlijk, er stonden zoveel potjes in die winkel, natuurlijk wisten wij welke op oliebasis was.. uhum. Ondertussen had de meneer in de winkel al in de gaten dat we als kippen zonder kop door de winkel aan het lopen waren, dus die kwam eens even kijken en navragen wat we graag wilden hebben. Met wat hulp uiteindelijk toch de juiste verf gevonden. En bonus: toen hij erachter kwam dat wij de verf kochten voor Woodside, heeft hij ons zelfs extra korting gegeven! Aardige meneer! Ik geloof hij vond het wel leuk om eens 5 hysterische kippen in de winkel te hebben in plaats van steeds die serieuze beroepsschilders.
En de dames? Die zijn al in hun lunchpauze gestart met schilderen! Ik ben benieuwd naar het eindresultaat!

Voor mij is ondertussen het normale stageleven weer begonnen. Deze week weer netjes al mijn patiënten gezien. En behandeld natuurlijk... Tevens weer een korte sessie samen met de vaste fysiotherapeut gehad. Ze was tevreden over de vooruitgang bij de betreffende cliënt; altijd leuk om te horen :)
Misschien was ik binnen mijn schilders-week erg snel gewend geraakt aan het niet-werken-met-cliënten, want in het begin deze week voelde ik mij moe, slapjes en niet 100% fit.
En dat bleek ook uit de donderdag: normaal gesproken sta ik rond 7.00-7.15 op. Vandaag werd ik (uitgerust, dat dan weer wel) wakker om.... 8.40. 8.40? 8.40! Ohnee en nu? Rond 8.45-8.59 wordt ik altijd gehaald! Ik maar meteen geappt dat ik me verslapen had en dat ik dus eigenlijk niet gehaald hoefde te worden. Maar ja, lekker op tijd natuurlijk...
Nou goed dan, dan maar een ochtend niet douche, bril op, eerste beste vaste brood uit de diepvries gepakt, beetje haarlak in de haren en met de hippe net-uit-bed-look naar stage. Ontbijt op stage; is eens iets anders. Stond er nog het meest van de kijken dat niemand iets van mijn nieuwe hippe look. Ze vonden het alleen raar om mij met bril te zien.

De rest van de stagedag ging gelukkig goed.. maar de dag zelf was nog niet voorbij: eenmaal thuis: smsje: ''Rowana, heb jij mijn brood uit de diepvries gepakt? Jou brood ligt nog in de koelkast''. Ohg du god.. Ook dat nog... Heb ik dus het brood van Eline gepakt. Dat verklaard wel waarom er plotseling bacon op mijn kaas-uienbrood zat.... Lekker was het wel, maar goed daarmee had ik ook alles gezegd. Oké snel snel nog even naar de winkel, haar een nieuw brood kopen. Want 's avonds hadden we afgesproken om Lion's Head weer te gaan beklimmen en te gaan eten op de top. Maar ja, ik had dus haar avondeten al ontbijt en lunch gehad.
Eenmaal bij Lion's Head, hebben we eerst zo'n drie kwartier moeten wachten op de (op 2 na) Duitsers... Deutsche puntlichkeit noemden ze dat toch?? Blijkbaar hadden ze problemen met de bagage van de vriend van een van de meiden. Lief dat ze ons dat even laten weten.. uhum.
Naja goed, later dan gepland toch begonnen aan de klim- en klauter-route. Maar we moesten stevig door klimmen, wilden we de zonsondergang vanaf de top kunnen zien.
Halverwege ongeveer werd de groep gesplitst; sommigen namen de moeilijke route, sommigen de makkelijke. Diegene die de moeilijke route namen, waren nét op tijd voor de zonsondergang. De anderen waren nét te laat. Ik had snel gevraagd of er iemand nog een foto van mij kon maken (want de rest wilde geen foto's maken..??.. vraag me niet waarom), snel snel het 'avondeten' bezweet naar binnenduwen (smaakte dus voor geen meter) en daarna ook al snel weer beginnen aan de terugweg, want ja het werd al donker. Al met al viel deze beklimming dus vies tegen: het klimmen was wel leuk, maar de manier waarom en de manier waarom we de tijd hebben ingedeeld was verre van gezellig.

Haasten, haasten en nog eens haasten; dit was gewoon niet mijn dag.

Vroeg naar bed, want op vrijdag had ik gepland om 's ochtends naar de Home Affairs (een soort immigratiedienst) in het centrum te gaan. Dit in verband met mijn visum in combinatie met reizen. Nou goed, dit is verder niet echt interessant dus hier gaan ik vandaag niet mijn tijd aan verspillen haha! Verder was de vrijdag een vrij rustige dag: wat dingetjes nagekeken, wasjes gedraaid, alvast de spullen voor de zaterdag ingepakt, etc.... en vroeg naar bed!

Want op zaterdag werd ik om 4.00 gehaald voor: SHARK DIVING! Daar gingen we dan, om 4.00 in het donker, in de mist (ja dat zagen we dan nog net wel), in een volgepakte auto richting Gansbaai. De rit was af en toe nog spannend: door de mist zag je heel weinig, en de wegen waren echt slecht belicht. Of de belichting hield plots, midden op de weg, op en BOEM in het pikken donker! Dan heb je tussendoor nog de afgezette wegwerkzaamheden, de wegen zonder wegbelijning en de rode stoplichten op de regionale wegen.
Oh en laat ik de hardlopers (om 5.00 's nachts) langs de snelweg niet vergeten! Ahja, is en blijft Afrika zullen we dan maar weer zeggen...?
Na wat papierwerk en uitleg over de trip zijn we rond 7.00 in de boot gestapt. Na ongeveer 10 minuten varen kwamen we op de plek des onheils. Al meerdere boten waren op zoek naar haaien (of andere vissoorten.. geen idee). De wetsuits werden aangetrokken terwijl de bemanning zich bezig hield met het gooien van dode visstukken (en een of ander vettig uitziend sapje) in het water. Als hoofd-lokaas werd er een groot vissenhoofd aan een soort boei gehaakt en in het water gegooid. Het wachten (en hopen) op de eerste haai was begonnen! Nadat de eerste haai gespot was, ging de eerste groep het water in. Ik hoorde tot groep 2. Na enkele minuten waren we al wat haaienbeelden en haaienacties rijker. En toen was ik aan de beurt. Als finishing touch de duikbril op, verstand op nul en hup zonder al te veel te klagen het water (omringd door de kooi natuurlijk) in! En ja!; het was koud! Gelukkig hield het wetsuit al veel kou tegen en door de adrenaline vond ik het eigenlijk niet zo erg om in dat koude water te zweven. Echt staan kon niet. Hoofd en schouders bleven boven water. Totdat er vanaf de kant werd geroepen: down! Hap lucht en onderwater! Met de hoop iets te zien.... Dit viel helaas vanuit het water een beetje tegen. In de kooi (met hoofd boven water) kijk je vooral tegen een soort zwarte schuinbalk aan en onderwater was (door het tegenzitten van het weer; weinig tot geen zon) het zicht beperkt tot misschien 2 meter. Hierdoor heb ik onderwater maar 1 haai gezien; welk een goede meteen, want dat was ene die net niet de kooi raakte met zijn vin! Om de een of andere reden waren de haaien ondertussen minder actief geworden. In totaal slechts 4 of 5 keer onderwater geweest om te kijken, terwijl de eerste groep misschien wel 10x de kans had om te haai te zien.
En om de laatste groep ook nog een kans te geven om haaien onderwater te spotten, werd er (naar mijn mening) vrij snel gewisseld. Ook hier waren de haaien (of de haai.. geen idee of het nu steeds de zelfde was of niet) in het begin niet actief. De gids vroeg al of we wilden beginnen met omkleden, want door het weer (bewolkt en beetje mistig) zou er geen 2e ronde meer komen. Erg jammer vond ik dit! Maar omdat ik dus wel nog het beste ervan wilde maken, en via de kant wilde meekijken (want via de kant kon je naar mijn mening de haai veel beter in actie zien) had ik dus tot het einde gewacht met omkleden.... met resultaat! Want op een bepaald moment werd de haai (of haaien) weer veel actiever. Misschien wel actiever dan bij de eerste groep! Dus de mensen van de 2e groep (waaronder ik dus) kregen toch nog snel de kans op even de haai te spotten: snel duikbril op en hup snel het water in. Maar het mocht niet baten.... geen enkele haai heeft zich meer laten zien. Helaas. Maar datgene dat ik heb gezien vanaf de kant was echt gaaf! Vanaf de boot kon je heel goed zien van welke kant de haai kwam en hoe hij naar het vissenhoofd zwom/sprong! Het leek wel een beetje op de kermis; de rups! De man van de bemanning gooit het hoofd in het water en trek het nét voordat de haai hapt weer terug. Het is de haai uiteindelijk 3x gelukt om het aas te pakken. Hij heeft zelfs een blauw schuimplankje (ook
een soort lokaas; als de zon erop schijnt lijkt de schaduw op een zeehond; de favoriete snack van de witte haai) te pakken gekregen. Bij het kapot trekken van het touw voelde je zelfs de boot schudden! Wauw want een kracht!
De kleinste haai die zich had laten zien was ong. 2 tot 2,5 meter, de grootste wellicht iets groter dan 3 meter (vertelde de gids achteraf nog).

Rond 10.00 was het hele haaiengebeuren alweer afgelopen! Van te voren hadden we al afgesproken om daarna naar Stanford te rijden. Daar was het dan eindelijk zover: mijn eerste wine-tasting. Er was 1 Frans meisje (studente) die wel het een en ander wist van wijn en wijnproeverijen. Ze wist precies te vertellen welke wijnen goed en minder goed waren, in welke volgorde we het beste konden proeven (rosé, gevolgd door wit, gevolgd door een andere witte die sterker zou zijn, etc. en afsluitend met rode wijn)
en hoe je überhaupt wijn proeft: van het rondwalsen van de wijn in het wijnglas, het ruiken aan 'het bouquet' en dan het daadwerkelijke proeven van de smaak. Dit was misschien alles een beetje overdreven voor een wijnproeverij met studenten, maar het gaf ook wel weer een extra tintje aan het hele gebeuren. Ik kan nu wel echt zeggen dat ik écht wijn geproefd heb. Ah dat had wel wat; wijnproeven om 11 uur in de ochtend, in Kaapstad, na het duiken met haaien... heeft denk ik niet iedereen ooit eens in zijn leven gedaan. Maar ik nu dus wel!

We hebben de (terug)reis vervolgd naar Hermanus. Hier hebben we, na het spotten van enkele Dassies (een soort mega hamster zal ik maar zeggen), een terrasje gepikt om daarna dan écht naar huis te rijden. Onderweg nog even snel gestopt om wilde dolfijnen te bekijken en daarna écht-écht naar huis. Ahja, en Afrika zou Afrika natuurlijk niet zijn als je tussendoor niet ook nog een stel bavianen tegenkomt die gewoon lekker op hun gemakje zitten te chillen op de vangrail langs de snelweg.

Om 17.00 dan eindelijk thuis na een lange dag! 's Avonds nog tapas gaan eten met Eline en haar vriend (een soort afscheidsetentje zullen we maar zeggen), waarna hun vertrokken richting Gansbaai, op weg naar het eerste hotel van hun rondreis.

Op zondag heb ik vooral gewerkt aan mijn buitenlandse portfolio en aan de scriptie. Als afsluiter van de week hebben we nog gebraaid. Het was de laatste avond in Zuid-Afrika voor chef-kok Ives en op de Garden route heeft hij het struisvogelvlees ontdekt, dus als laatste Zuid-Afrikaanse avondeten stond er gebraaide struisvogel op het menu. En ja wekenlang met moeite langs de watermeloenen te hebben gelopen, hebben we vandaag dan toch écht moeten zondigen en een watermeloen gekocht: wat een joekel! Hij was zo groot dat hij niet eens in de koelkast paste. We hebben hem in twee stukken moeten snijden en toen paste hij op de mm. Ik zei nog voor de grap: 'als we vannacht plots kabaal horen dan is heeft de koelkast het begeven'.... nog geen 5 minuten daarna: ka-boem! Angela en ik kijken elkaar aan... we openen de koelkast... en jawel hoor: de glasplaat waar de meloen op lag had het begeven! Finaal in stukken gebroken. Toen de koelkast maar heringedeeld zodat de watermeloen in de groentenbak kon liggen.... tot nu toe nog zonder verdere gevolgen. Het braaien was uiteindelijk een lekkere en gezellige afsluiter van de week. En ik heb watermeloen gegeten voor 3 geloof ik.

Volgende week ga ik aan de slag met het maken van een film voor school op stage: welke soort cliënten zitten hier, wie zijn mijn cliënten en welke activiteiten doe ik hiermee.